Эстей берем унута албай элесиң,
А сен, апа, түбөлүксүз жердесиң.
Куса болуп бейитиңе келгенде,
“Кайрат кыл” деп жүрөккө дем бересиң.

Алтын апа, кымбат элең биз үчүн,
Асыл элең ага-тууган, эл үчүн.
Балдарым деп төккөн эне мээримиң,
Бакыт эле, ырыс эле биз үчүн.

Алтын апа, кеттиң неге эртелеп?
Баса албадың небереңди жетелеп.
Кайгы басып, боздоп ыйлап, буркурап,
Кала берди балдарың бойго жете элек.

Урмат көрүп жашаар кезде ачылып,
Апакебай, сенден калдык айрылып.
Балдарым деп айткан насаат сөздөрүң,
Унутпастан биз эстейбиз кайгыны.

Бата берип жаш-карылар, апам жок,
Көңүлүмдү көтөрөргө адам жок.
Атам болсо момундардын момуну,
Өгөй апа турган үйдө бакыт жок.

Анын айткан сөздөрүнөн чыга албай,
Ата десек, үч уулуна көнө албай.
Өз билгенин жасайт эми, Кудай, ай,
Ыйлап жүрөм өз үйүмө бара албай.

Укта, апа, жер жазданып уктагын,
Биз ыйлайбыз, бирок аны укпагын.
Периштелер гүлзарынан узаткан,
Атыр жыттуу бейиш гүлүн жыттагын.