Умсундуруп учкундарын сезимдин,
Эмнегедир сөз катпадың унчугуп.
Кабылдым эй, карегине көзүңдүн,
Чөгүп кеттим тереңине тумчугуп.

Толкундары ээрчип мени шашыла,
Жан талашып кирпигиңе асылам.
Чабалактайм, анан кайра басылам,
Чыгарып кой, аркан жасап чачыңан.

Кайырма:
Өзүм билбейм, кантип келдим көлүңө,
Көрүнбөгөн жиптер менен байланып.
Туткун болдум карегиңдин көлүнө,
Канча мезгил жүрөм анда айланып?

Телмиремин тереңинде күнү-түн,
Көрбөгөнмүн ушунчалык кыйноону.
Муздан кылба муңканган бүт үмүттү,
Же унутуп калгансыңбы сыйлоону?

Куткаргын сен, каршы болбой сөзүмө,
Көз ирмемче өзүң калдың өзүмө.
Кандай күч бар, бүткүл сезим тартылып,
Кайра чөгүп баратамын көзүңө.

Кайырма: