Көзүмдү албай коломтонун отунан,
Көөдөнүм өрт, шуу үшкүрүп олтурам.
Тагдыр турат коломтого байлануу
Таштап кетсем не болот деп чочуган.
Арзуу бизге азап болду кайдагы?
Асылкечим, бир сөз айтчы жайдары.

Агай, мени өзүң элең азгырган,
Астыртадан көздү кысып, жазгырган.
Калбай ээрчип, күндө белек калтырып,
Карындаш деп эркелетип, наз кылган.
Ал ансайын жүргөн элем тартынып,
Моюнума колуң турса артылып.

Бирге сыздап жүрөктөгү жарабыз,
Биздин дайым бирге дүйнө санаабыз.
Арзуу деген азап экен туйланган,
Жакын туруп алыс минтип арабыз.
Көңүлүбүз,
Көңүлүбүз толгон кезде муң-зарга,
Бей убакта,
Бей убакта биз келебиз гүлзарга.

Жалын сүйүү болсо дагы ортобуз,
Жаным, неге биз сүйүүдөн коркобуз?
Эч жөнү жок, өзүбүздө күнөөлөр,
Эки жүрөк экөөбүздүн эркебиз.
Булганычтуу ушак кылаар бирөөлөр,
Бул сүйүүнү аздек сактап жүрө көр.

Жашырынган сүйүү - ушул сүйүүбү?
Жанды кыйнап бүттү сырдын түйүнү.
Алысташып жашайлычы, агайым,
Азап толду сени кыя албай, үйүңдү.
Мен тагдырдан өз теңимди табайын,
Сизди болсо, жан туйгум деп санайын.